Reunited and it feels so good

Drastische veranderingen, wie houdt daar nu niet van? Let me tell you, van Rio de Janeiro doorreizen naar Mato Grosso is een drastische verandering. 

Ten eerste had ik al 2 vluchten nodig om in Cuiabá te geraken, de hoofdstad van de deelstaat Mato Grosso. Vanuit Cuiabá moest ik dan een bus nemen naar Campo Novo de Parecis. Deze busrit duurt ongeveer een achttal uren. En hoewel Mato Grosso een heel warme deelstaat is, is deze rit toch 8 uur lang proberen niet dood te vriezen door de airco. :) Energiebesparingen kennen ze hier op die bussen niet...

Het was een lange en soms stresserende reis om in Campo Novo aan te komen. Gelukkig had mijn gastmama voordien al een busticket voor mij gekocht en kwam mijn gastzus dezelfde dag ook terug naar huis van het verder studeren. Ergens halverwege, stapte mijn gastzus op de bus. De bedoeling om te slapen was er, maar na 3 jaar hadden we elkaar te veel te vertellen om te slapen.

Rond 2u 's morgens zijn we aangekomen in het busstation van Campo Novo. Ik was heel blij om mijn familie terug te zien, maar na een pizza stroganoff en een goei douchke was mijn kaars toch snel uit.

Gelukkig kon ik de volgende dag uitslapen, toch? Nu, dat had ik fout ingeschat. Rond 9u werd ik wakker gemaakt met de uitleg: "Pak u valies maar terug in, we gaan Isadora (mijn andere gastzus) bezoeken in een andere deelstaat!". Tegen 11u zat ik al terug in de auto om weer een achttal uren te reizen naar de volgende deelstaat, Rondônia. De hereniging in de avond was zeer fijn en het was leuk om te kunnen bijpraten met iedereen. Het was al lang geleden dat we nog eens goed hadden kunnen roddelen over onze exen en andere mensen in het dorp. Daar zijn zussen voor, toch?

De volgende dag was het nogmaals vroeg opstaan, maar deze keer stond er iets leuks te wachten. We hebben Cacoal Selva Parque bezocht. Dit is een waterpark in de buurt van waar mijn zus studeert. Het deed echt deugd om deze dag met mijn familie te kunnen doorbrengen en ik voelde mij enorm gelukkig en voldaan op het einde van de dag. 😊 Op het einde van de dag was ik wel serieus verbrand. Maar om het glas halfvol te zien: toen het rood was weggetrokken, bleef ik achter met een mooi kleureke.

                                 

Op het einde van de dag verschenen er daar ook een aantal aapjes in de bamboe. Bordjes zoals 'gelieve de dieren niet te voederen' betekenen hier evenveel als in België voor de meeste mensen: absoluut niks. Maar dit heeft wel een aantal leuke foto's opgeleverd! Even later kwam een man aanrijden op een motor met een ara op zijn schouder. Later kon iedereen deze dan vasthouden en een foto maken. Weer een item dat van mijn bucketlist geschrapt kan worden!

Het weekend kwam veel te snel tot een einde want zondag ochtend vertrokken we al weer naar huis. Ik ben hoe dan ook extreem dankbaar dat ik mijn gastzus toch nog heb kunnen terug zien!

Door de week heb ik ginder voornamelijk gewerkt en delen van mijn bachelorproef geschreven. In de avond heb ik wel vaak geprobeerd om met mijn vrienden af te spreken. Of toch zij die nog in CNP wonen. We zijn er in geslaagd om met een aantal vrienden van mijn klas weer samen te komen en we hebben goed kunnen bijpraten. Het leek alsof we elkaar de week ervoor nog gezien hadden. Ik heb ook mijn 2 beste vriendinnen opnieuw gezien na 3 jaar, en man wat had ik dat gemist. De enige woorden die ik kan bedenken om deze momenten samen met mijn vrienden en familie te beschrijven zijn dankbaar en intens gelukkig. 

In het weekend heb ik de waterval Salto Belo bezocht. Het weer die dag zat niet helemaal mee. Het was wel warm, maar het regende veel. Ook de dagen hiervoor had het al redelijk wat geregend waardoor het water vuiler was dan normaal. Tegen de tijd dat we met een wandelpad naar beneden gingen om de waterval van beneden uit te bewonderen, regende het zo hard. Ik dacht dat ze ons niet naar beneden zouden laten gaan in die stortregen, maar dat bleek allemaal geen probleem. Regen of geen regen, de natuur en de waterval waren het zeker waard!

'S middags hebben we ginder BBQ gegeten. Op veel plekken in Brazilië kan je een hutje huren. Elke hutje heeft een BBQ en wasbak waar je dan je eten kan klaarmaken. Dit eten moet je wel zelf meenemen. Zo kan je altijd en overal BBQen. 

Het enige minpuntje ginder waren de muggen. Als er 4 mensen zijn, waarvan 1 persoon muggenmelk opdoet, dan is het logisch dat enkel deze persoon gestoken wordt, toch? 

(Kunnen we het ook even hebben over het vertrouwen dat die gekke Brazilianen hebben in deze geïmproviseerde bruggen? Zo veel vertrouwen heb ik zelfs niet in mijzelf... 😂)

     

Zondag had ik met een aantal klasgenoten afgesproken om te gaan paardrijden op een boerderij. Dit was de nummer 1 op mijn bucketlist voor in Mato Grosso: paardrijden in volledige agro outfit. Hier gaat het dan om de broek, de riem en de botjes. Heb ik die helemaal van België meegesleurd naar Mato Grosso? Ja. Had ik hier plaats voor in mijn valies? Nope. Maar was het het waard? Absoluut, voor de volle 100%! Het was echt een fantastische dag waar ik intens van genoten heb en nog altijd met een voldaan en gelukkig gevoel aan terug denk. Meer woorden ga ik hier niet aan vuil maken. Enjoy the pictures of agrogirl Soraya!

Tijdens mijn laatste dag in Campo Novo heb ik IFMT bezocht, de school waar ik tijdens mijn uitwisseling naartoe ging. Veel is er niet veranderd, maar het gaf wel een nostalgisch gevoel om daar terug rond te lopen. Mijn klaslokaal terug zien, het bos (waar ik vaak tijdens de les zat), de refter, het sportveld waar ik nog een voetbalwedstrijd voor heel de school gespeeld heb... Een mooie afsluiter van een fantastische week!

Na 35 jaar hebben ze ook eindelijk bowling ontdekt in Campo Novo! (De wonderen zijn de wereld nog niet uit.) Dit moest ik dus zeker gaan uittesten. Bowlingschoenen? Wie heeft die nu nodig? Toch veel liever met agro botten op de vloer rondstampen zeker! Over de uitslag van de spelletjes gaan we het niet verder hebben... Zij die mij goed kennen, kunnen al raden waarom.

Het was een speciaal concept, maar ik heb mij toch goed geamuseerd die avond. Ik ben heel dankbaar voor alle tijd die ik met mijn gastfamilie heb kunnen doorbrengen en voor al het lekkere eten dat ik weer heb kunnen eten. Deze afgelopen dagen hebben mij enorm deugd gedaan en ik kijk er al naar uit om iedereen terug te zien!

Op de terugweg naar Curitiba heb ik nog met een van mijn vrienden in Cuiabá afgesproken. Dit was een leuk begin van een lange dag. Tegen dat ik in Curitiba aankwam was het al 20u. 

Ik zal nog wel een paar dagen nodig hebben om weer helemaal uitgerust te zijn na deze lange reis, maar het was het allemaal waard. Ik heb extreem hard genoten en ben dankbaar dat ik deze kansen gekregen heb. Dankjewel aan al mijn vrienden en familie, het was fantastisch om jullie weer te zien. Ik ga jullie missen, maar ik beloof dat ik deze keer sneller terug kom.

Momenteel ben ik al druk bezig met het plannen van mijn volgende reis en ben ik begonnen aan mijn laatste maand stage. Het einde komt in zicht, waardoor ik het momenteel nog even druk ga hebben met mijn stage en bachelorproef. Maar ik neem jullie zeker weer mee op mijn volgende avontuur!

Tot binnenkort!

Beijos,

Soraya x